Muzeum Śląskie w Katowicach zaprasza do zwiedzenia zupełnie nowych wystaw czasowych. Nowe ekspozycje zainteresują miłośników sztuki naiwnej, a także wielbicieli teatru i scenografii.

 „Przypadki komunikacyjne”

Prezentowana od 12 września wystawa „Przypadki komunikacyjne” przybliża odbiorcom nie tylko gatunek art brut, ale również samych twórców i ich życiorysy. Ekspozycja prezentuje prace czterech artystów: Leoša Wertheimera, Henryka Kondratowicza, Piotra Drożdżaka oraz Artura Waszczyńskiego. Częścią wspólną ich twórczości jest tematyka prac, w których przedstawiają środki transportu, m.in. pociągi. Oglądając ich prace, nie tylko widzimy dzieło samo w sobie, ale też możemy odczuwać razem z jego autorem radość z powodu aktu tworzenia.

Twórczość tych artystów jest niełatwa do sklasyfikowania, gdyż odejście od tradycyjnych form artystycznych i estetycznych nie wynika ze świadomego odrzucenia dorobku kultury, nie jest też przejawem buntu ani alienacji. Twórcy ci nie naśladują sztuki oficjalnej ani nie wchodzą z nią w dyskurs, mimo to zaskakują estetyczną dojrzałością. Ich sposób ekspresji i nieskrępowana wyobraźnia zachwycają znawców i miłośników sztuki.

„Programowanie lalki. Ali Bunsch w kolekcji Centrum Scenografii Polskiej”

Drugą zaplanowaną na wrzesień wystawą czasową w Muzeum Śląskim jest „Programowanie lalki. Ali Bunsch w kolekcji Centrum Scenografii Polskiej”, która zostanie otwarta 18 września. Główną część sali ekspozycyjnej zajmie odtworzona scena teatru lalkowego wybudowana według projektu scenograficznego do „Zwyrtałowej muzyki”, zainspirowanego pracami Alego Bunscha. Motywy graficzne nawiązujące do folkloru góralskiego pojawią się na kulisach, parawanie i zastawkach, które będzie miejscem do gry i zabawy. Na stojaku i parawanie zawisną lalki wykonane w pracowni Teatru Ateneum w Katowicach.

Ali Bunsch to jeden z najwybitniejszych scenografów w powojennym teatrze polskim. Urodził się w 1925 roku w Bielsku w rodzinie artystów: jego ojciec był malarzem i dramaturgiem, dziadek rzeźbiarzem, a wuj – powieściopisarzem. Studiował w Krakowie (1940–45), najpierw w Kunstgewerbeschule, potem malarstwo i scenografię w Akademii Sztuk Pięknych. Działał w Podziemnym Teatrze Niezależnym Tadeusza Kantora (1943–44). W pracy zawodowej związał się głównie z teatrem lalek. Wywierał znaczący wpływ na kształt tej sceny. Został uznany za twórcę polskiego typu lalki – kukły o prostym, geometrycznym kształcie. Jego scenografie były niezwykle atrakcyjne wizualnie. Czerpał inspiracje z folkloru i świata dziecięcej wyobraźni. Debiutował w Starym Teatrze w Krakowie, od 1952 roku pracował w gdańskiej Miniaturze. Zrealizował blisko 200 spektakli w teatrach lalkowych i ponad 100 w teatrach dramatycznych, m.in. w Teatrze Wybrzeże i Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Zmarł w Gdańsku w 1985 roku, dzień po premierze ostatniego spektaklu „Lodoiska”.

Muzeum Śląskie