Na co użŏlajōm sie polske turisty? Anō, cheba na wszyjsko, co ino je myjglich.

Na tyn przikłŏd:

To bōło bez dwadzieścia lŏt tymu nazŏd, kej my ze mojōm Elzōm wykludziyli sie do Tunezyji, do miyjscowōści Al-Monastir. Kejsik na łodwieczerz zicli my sie we hotylowym barze kole takij hormiji polskich turistōw. My sie tam ze mojōm starōm blank niy łodzywali, ale te kamractwo wedle nŏs, kere dosik już sie wysłepało, napoczło ci terŏzki na przebiyżki łozprawiać, co i fto takigo srogigo widziŏł abo zmachlowŏł. To wszyjsko szło szczimać, ale znŏd sie jedyn taki nabańturzōny, kery ci na wszyjsko żelōmbŏł i molyndziōł, wszyjsko mu sie niy zdało, wszyjskimu niy bōł rŏd. Kej wszyjske naobkoło gŏdali ło swojich przigodach, łōn jedziny napocznōł wajać, iże skuli maluśkij fōncli we jejigo izbie, bōło mu festelnie ćma tak, iże miast do haźlika, wlŏz ci łōn do szranku hotylowygo i ku tymu prasknōł palicōm ło rant; łostała mu ino ojla na czole.

Inkszōm razōm bōła ci snami na wywczasach, na Majorce, jedna angyjbera spodle Czynstochowy, kerŏ zawdy wandrowała po świycie ze swojim psiŏkiym. Kejsik wkarowało do hotylowygo restaurantu i już łod proga wrzescała choby jōm fto ze skōry łobdziyrŏł:

– Ludzie, kaj sam je jakŏ łochrōna, kaj sam sōm ludzie, kerzy majōm sie starać ło turistōw i jejich dinkse, kere ze sia na wywczasy przismycyli?

– Poleku paniczko, poleku – gŏdōm opaternie. – A cōżesz tyż takigo wōm sie stało, iże tak larmujecie i szterujecie ludzi przi łobiedzie?

– Co sie stało? – napoczła sie jōnkać ze złōści. – Widziŏł to fto, widziŏł! Mojigo psiŏka, mojigo „pekinera” kciała ci zeżrić… myjwa… srogŏ choby adler!

Kej indzij byli my ze mojōm Haźbiytkōm we Egipcie. Bez dwa tydnie miyszkali my we hotylu kielanŏście kilomyjtrōw łod samyj Aleksandrii we miyjsōwości Hannoville. Tam ci juzaś bōła snami pŏrã łoszkliwcōw, a nŏjgorszyjszy bōł jedyn mōndrok, kerego wszyjsko tam szterowało. Nŏjprzodzij traciōła mu sie gorzŏła we jejigo izbie. Pewnikiym miōł ci pierōnych słabo palica i niy pamiyntōł na drugi dziyń wiela na łodwieczerz wysłepŏł. Skuli niygo dyrechtor hotylu wyciep by bōł ze roboty jednego Arabera, kery nōm bedinowŏł, bo tyn istny dŏł skŏzać, iże tyn Araber wysłepŏł mu pōł halby naszyj polskij gorzŏły. Niy miarkowŏł tyn gupielok, iże tymu Araberowi religijŏ niy dozwŏlała słepać gorzŏły. Kejsik tyż łōn kŏzŏł zawołać naszygo prowajdera (Mr. Mamnun Sadek) i napocznōł jamrować, wajać i wynokwiać, iże mŏ pierōnym daleko do morza. Je ci te morze łoddalōne barzij niźli to bōło na fotografiji we foldyrze. I nic ci mu sie szło wytuplikować, co to je dwa razy bez dziyń skuli odpływu i przipływu morza. Jednymu juzaś inkszymu łochyntolowi we Sienfuegos na Kubie zawŏdzali na isto szykowne, wizgyrne ajdeksy, kerych wszandy bōło pŏłno. I łōne żŏdnymu niy zawŏdzali; szło ci na nie zaziyrać godzinōma.

Kej sie czowiek wykludzŏ do takich krajōw jak Egipt, Indie, na modnŏ terŏzki Dominikana abo kajsik jesce we inksze gorke kraje, to trza tyż być zawdy na to narychtowanym, iże bele kaj trefić idzie na mozgole, szwoby i rusy. Tak ci tam już je i nic na to niy idzie poradzić. Ale trefiyli my tyż już na takigo, kery na łodwieczerz, już po cmoku wkarowŏł do hotylowego baru we Soczi na Krymie i wreszczŏł na cŏłki karpyntel:

– Ludzie! U mie we izbie sōm szwoby sroge choby lyjwy!

Pokŏzało sie niyskorzij, co to byli dosik sroge kopruchy ale tyn cielepa niy dŏł sie tego pedzieć i dalszij jamrowŏł, aże mu dali inkszŏ izba tela… co jesce barzij zabłechanŏ.

Nŏjbarzij, barzij łod Polŏkōw to ale wyrobiajōm kajsik we cudzym kraju Ynglyndery. Łōnym, i jesce możno ino nowym-ruskim, zawŏdzŏ na isto wszyjsko. Nŏjbarzij to, co żŏdyn niy kce gŏdać po ynglicku. Łōnym sie zdŏ, co wszyjske muszōm na zicher gŏdać po ichniymu. I kejsik tyż uwidzielichmy we szykownistym kafyju we Paryżu jak jedyn ryży Ynglynder dugŏł, przisrŏwŏł francuskij kelnyrce, iże łōnego i jejigo kamratōw przinoleżi uważować po krōlewsku. Łōna poleku, blank ze rułōm łodpedziała mu:

– A miarkujecie panoczku, co my Francuze robiyli swojim krōlōm?

I tu ci go sztopło, i blank już niy bōło mu nic do śmiytchu.

Jŏ juzaś nŏjrodszij spōminōm nasze wywczasy na Cyprze. Już terŏzki niy bocza eźli to bōło we Limmassol abo we takij dziydzinie Ayia Napa (hotel mianowŏł sie Aeneas) kaj na isto przikludzali sie sroge hormije tych nowych-ruskich. Kejsik gawca sie tak na pŏruch tych ruskich i suchōm, a jedyn śnich gŏdŏ:

– На чмо у меня нож и випка?

– А на чмо, на чмо… – napoczynŏ tuplikować jejich prowajderka – Пoтoму чтобы обедатъ, ужинатъ!

Pilōtka wyeklerowała co potrza, karlus pokroł jŏdło i… wećkŏł ci to wszyjsko palcyskōma. Dwa razy ci mu sie hepło, łoblizŏł jesce talyrz i na łostatek wrzescy choby nŏjynty:

– A хлебный квас у вас естъ ?

Prziszŏł grecki ōber i opaternie mu raji, coby sie chop szluknōł ichniygo wina abo metaxy, ale tyn ryl ino wrzeszczy, iże co to za kōltura, kaj sie łōni chowali. Tak sie miarkuja, co i u nŏs sōm take dudroki i ryle, i je łōnych na isto corŏzki wiyncyj wszandy, tak, iże jŏ już pŏrã lŏt tymu nazŏd, gańbiōłech sie prziznać kajsik we świycie, co jŏ je Polŏk. I ino sie czowiekowi jscać kce, kej mŏ do czyniyniŏ ze takimi sorōniami.

Ojgyn z Pnioków

je myjglich – jest możliwe;

fōncla – mała lampka, mała żarówka;

szterować – przeszkadzać;

ajdeksa – jaszczurka;

mozgole, szwoby, rusy – karaluchy, różnego rodzaju insekty;

zabłechany – zapchlony;

rajić – namawiać;

dudrok – zrzęda, malkontent;

ryl – człowiek bezczelny, bardzo niegrzeczny;