Nō, tōż mōmy dzisiŏj ta gryfnŏ świyntojōńskŏ nockã. Ta nŏjkrōtszŏ, ale ci tyż nŏjszykowniyjszŏ, nŏjwicniyjszŏ nockã we tym Pōnbōczkowym roku. Wszyjskie na tã nocka niy poradzōm sie doczkać. Nō, możno niy tak wszyjskie, ale na isto ino skuli roztomajtych zajtōw. I ino, kiej cowiek niy poradzi we nocy nynać, kiej śnik niy chytŏ, a jesce kiej miesiōnczek blynduje nikiej dwa tydnie tymu nazŏd, przilazujōm do gowy powiarki, te roztomajte staroszkowe bery, i to wszyjsko co bōło i co – jak sztyjc sam godajōm Pepiki – „… to se nie wrati”. Na isto jŏ wiym, iże niy przijńdzie to wszyjsko nazŏd, aże niy przijńdzie. A wiycie, tak sie zawdy medikuja, iże u nŏs ciyngiym i corŏzki barzij to ło takich gryfnych, szykownych zwykach blank sie przepōminŏ, zaboczy. Przeca wszyjskie kiejsik już tam na isto pewnikiym słyszeli, a możno i sami fajrowali takie tam roztomańte „Sobōtki”, „Świyntojōńskie noce” lebo „Kupalnocki”– jak ci tam jōm mianowali Mazury, Mazowszŏki, Podlasiŏki, znaczy te, kiere pomiyszkiwali nad Narwiōm i Bugiym. Nō ale, i my Ślonzŏki tyż festelnie mieli radzi tyn rōmraj we ta nŏjkrōtszo noc. Noc świyntygo Jōna. Nocka, kiej to za starego piyrwyj dziołchy ciepali wiōnki na rzyka a niyskorzij to i swoji łostawiali kajsik we lesie, kiej łōnym prziszło sznupać ze jakimsik szykownym karlusym za tym kwiŏtkym paproci, kiery ino bez ta jednã, jedziniuśkŏ noc napoczynŏ kwiść, a kierego mało fto poradzi znŏjść. Bo znŏjść tyn kwiŏtek to niy ma tak blank ajnfach.
Nŏjprzodzij to sie muszōm spichnōńć: galantny karlus ze szwarnōm dziołchōm (łōn samotny a łōna jesce niy wydanŏ, chocia to możno być roztomajcie) – spōminali sztyjc naszŏ Starka a lica sie łōnyj przi tym rozpŏlōły – i kiej sie już dogŏdajōm, kiej te piyrsze zolycynie majōm za sia, wartko pyndalujōm do lasa abo bele kaj, coby łōnym tyj świyntojōńskij nocki stykło i na sznupanie za tym kwiŏtkiym, i na te inksze gupoty, co to Wy wiycie, a jŏ miarkuja. Ale, przi gryfnyj launie, kiej jesce miesiōnczek blyscy i kiej karlusowi frela sie festelnie zdŏ i przi sznupaniu za tōm blumōm grajfnie bez cufal pod kiecka abo za cycynhalter nikiej hopafedel, możno iże niyskorzij ze czasym bydzie knap. I beztōż, ino mamlas abo pierōnym zawalaty poradzi tyn kwiōtek znŏjść, bo wizgyrny karlus, chop ze jajcami (a i dziołcha, kierŏ spokopiōła skuli czego mŏ tyn „wiōnek”) mŏ blank co inkszego we palicy. I szkryflōm to niy ino dlŏ szpasu lebo ino dlŏ boczyniŏ, dlŏ spōminanio. Chocia maluśko już terŏzki jes tych szykownych zwykōw, kiere sōm bez wszyjskich flyjgowane, ło kierych rechtōrki spōminajōm dzieckōm (bo łojce, to terŏzki takie moderne, iże niy świyntojōńskŏ noc dlŏ dziecek bajstlujōm, ino jim styknie, kiej najduchy SMS-y bydōm szacōm lebo libstom posywać). Nale te, co jesce poradzōm radować sie takōm nockōm, muszōm festelnie dŏwać pozōr, coby po tym ciepaniu wiōnkōw niy wylandowali za dziewiyńć miesiyncy we lazarycie na porodōwce. Nō, tōż dziołchy i chopcy dŏwać pozōr przi tym sznupaniu za tym paprociannym kwiŏtkiym! I to fest dŏwać pozōr !!!
Ojgyn z Pnioków
śnik niy chytŏ – sen nie nadchodzi, nie mażna zasnąć;
miesiōnczek – księżyc;
galantny karlus – elegancki (piękny) młodzieniec;
szwarnŏ dziołcha – urodziwa (ładna) dziewczyna;
zolycynie – zalecanie się;
hopafedel – konik polny, pasikonik;
knap ze czasym – czasu nie starcza, za malo czasu;
mamlas – gapa, oferma, niedojda;
zawalaty – nieporadny, niezaradny;