Ten sam od zawsze i na zawsze. Miejmy taką nadzieję.

Takie moje skromne zdanie! Jeśli robimy cokolwiek i chcemy, by była w tym prawda, to róbmy to na 100%, albo nie róbmy wcale. Inaczej to po prostu prowizorka. Takie refleksje naszły mnie po Tygodniu Kultury Beskidzkiej w Wiśle.

Nie do końca tak było, ale nie uprzedzajmy faktów. Iglica we Wrocławiu jest rzecz jasna tylko jedna, a z tymi miliardami to też przesadzone.

Właśnie nimi podążali uczestnicy pierwszego wyjazdu Turystyki Trzeciego Wieku. Gdzie jeszcze zawędrowali? O tym w relacji organizatora i przewodnika terenowego Mirosława Nawrockiego z chorzowskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Turystyki Krajoznawczej.

Mam ogromne wątpliwości, czy żeby opisywać tytułowego bohatera tego artykułu, nie szkoda mojego czasu i tegoż portalu? Na pewno ani tekst, ani postawa „Don Pedro” pana H. nie jest po linii programowej Gońca Górnośląskiego. (Przypomnę opisuję sprawy i ludzi tylko dobrych, miłych i ładnych. Ani jednej z powyższych nasz bohater nie spełnia!) Trudno nawet określić po jakiej linii, ale opisywana postać nie jest, jak z pewnością co poniektórzy pomyślą, fikcyjna. Tak tacy ludzie zdarzają się naprawdę! I to jest właśnie ten aspekt chorwacki na „nie…”. Z wakacjami w Chorwacji najwyraźniej mi nie po drodze.

Perełka chorwacka niedaleko Splitu. Niewielka, ale za to jedna z najpiękniejszych!

W marcu jak w garncu… Kwiecień plecień. Pory roku prowadzą iście zaciętą ofensywę.

Zanim nie spłynie… Bo nadchodzi odwilż.

W śniegu podobno szukać go łatwiej? Podobno!

W czasach pandemii i spowolnionego trybu życia, wskutek kolejnych obostrzeń, jest najlepszy czas, zwróć uwagę na swoje zdrowie i na stan konta emocjonalnego. Medytacje, morsowanie, doznania estetyczne i świeże powietrze – marzyłem, żeby to połączyć.